Spaghettirellen

In september 1961 gingen Oldenzaalse jongens en Italiaanse gastarbeiders met elkaar op de vuist. De in Almelo opgegroeide Fokke Baarssen wilde er per se in meespelen.

Toen Fokke Baarssen hoorde dat Theatergroep De Jonge Honden met de Spaghettirellen bezig zou gaan, wist hij één ding zeker: hij moest en zou een rol krijgen in de productie. “In mijn familie maakt het verhaal nog altijd iets los. Ik heb echt campagne gevoerd bij regisseur Jolmer Versteeg om mee te mogen spelen. Heel blij was ik dat het lukte. De Oldenzaalse rellen van 1961 waren niets anders dan een cultuurclash’’, zegt Fokke. De jonge gastarbeiders, die vanuit Italië waren ingevlogen om in de Twentse textiel te werken, bleken de harten van de lokale meisjes te stelen. Dat viel volledig verkeerd bij de plaatselijke bevolking, vooral het mannelijke deel. De lont in het kruitvat was de weigering van Italiaanse jongemannen door de zaaleigenaren in Oldenzaal. Het toegangsverbod ontaardde in een veldslag, die zelfs het journaal haalde.

De Spaghettirellen is volgens Fokke ‘’Romeo & Julia meets West Side Story, aangevuld met ingrediënten uit de Spaghettiwesterns’’. Het is dus een liefdesdrama en een visueel spektakel ineen. In een decor van Zundapps, Kreidlers en rock-’n-roll worden een Twents meisje en een Italiaanse jongen verliefd op elkaar. Zij droomt van een nieuw toekomst, ver weg van haar geboortegrond met die nuchtere Twentse cultuur. Maar er is ook nog een lokale liefdesrivaal en een gewelddadige confrontatie blijkt onvermijdelijk. “Een herkenbaar verhaal”, vindt Fokke. “Dit soort situaties kwam ook voor met gastarbeiders die gingen werken bij de Hoogovens of in de Limburgse mijnen.''