De Universiteit Twente (UT) is de enige Nederlandse universiteit met een echte campus: een uitgestrekt parkachtig terrein met gebouwen voor onderwijs en onderzoek, faciliteiten voor sport en cultuur, huisvesting voor studenten en medewerkers en een winkelcentrum. De gebouwen die de afgelopen 50 jaar op het voormalige landgoed Drienerlo zijn verrezen, vormen een goede illustratie van recente architectonische ideeën. De meeste kunstwerken die buiten staan, zijn speciaal voor de UT ontworpen. Deze route gaat langs de prachtige architectuur en kunst van de campus van de UT!
Links zie je de Spiegel en in de verte Hogekamp. De Drienerlolaan voor je vormt de ruggengraat van de campus. Deze weg verbindt de diverse - strikt gescheiden - functies van de campus met elkaar. Rechts van de laan ligt de onderwijswijk en links het woongebied (Spiegel is hierop een uitzondering). De laan komt uit in het centrum waar plek is voor sport, cultuur en recreatie. De route voert door deze gebieden, die ieder een eigen karakter hebben.
Bert Meinen had ooit zijn atelier op de Campus. Bij zijn afscheidsexpo gaven studenten aan dit beeld erg mooi te vinden. In materiaal, kleur en vorm lijkt het op een verkeerssignaal en dat was ook wat Meinen inspireerde. Bij de ingang waar de meeste auto's, fietsers en voetgangers binnenkomen, staat het op een geschikte plek. Meinen gebruikt veel geometrische vormen en moderne materialen; zijn werken staan verspreid door heel Nederland.
Bert Meinen // 1975
Dit gebouw stamt uit de periode van de Nieuwe Zakelijkheid. Het is trotse architectuur die zich door haar strakke vormen imponeert en zich weinig aantrekt van de omgeving. Aanvankelijk wilde Van Tijen dit gebouw op poten zetten, geïnspireerd door het werk van de beroemde architect Le Corbusier. In 2000 heeft het gebouw een energiezuinige glazen jasje gekregen die inspireerde tot de nieuwe naam 'Spiegel'.
Wim van Tijen // 1964 / 2000
Het Ding is eigenlijk een studentengrap. Een jaar lang bereidde een klein clubje in het geheim dit object voor en hebben het vervolgens in één dag neergezet. De gebruikte materialen zijn afgedankte telefoonpalen en voorgerekte stalen kabels. Het constructieprincipe van duw- en trekkrachten is van de Amerikaanse uitvinder Richard Buckminster Fuller. Kunstenaar Kenneth Snelson maakte een vergelijkbaar werk in het beeldenpark van Kröller-Müller.
Studenten UT // 1974
Dit gebouw is een schoolvoorbeeld van het Nederlands Structuralisme, het is een reactie op de Nieuwe Zakelijkheid. Deze architectuur is opgebouwd uit kleine knusse structuren. Kenmerkend voor dit paviljoen is de stenen schoorsteen waaromheen de vleugels uitwaaieren. Het Paviljoen was van oorsprong de personeelskantine.
Joop van Stigt // 1964
Het O&O-centrum van de UT is tamelijk compact; de gebouwen staan hier dicht op elkaar en zijn verbonden met loopbruggen. Deze stedelijke verdichting (op initiatief van masterplanner Jan Hoogstad) staat in contrast met de oorspronkelijke campusopzet: grote gebouwen in een groen parklandschap.
Lodewijk Baljon Landschapsarchitecten // 2009 / 2010
In het restaurant van de Waaier is het kunstwerk Spiegel Spiegel van Jan Merx te zien. Op een 35 meter lange muur heeft hij in potlood minutieus de tekst "C'est moi" aangebracht, een klus die hem maanden kostte. Ook kun je het woord WAAR lezen, waarbij de W een omgekeerde M is. Het is Merx' kritische commentaar op de wetenschap: de waarheid kent meerdere kanten.
Jan Merx // 1996
Als deze fontein werkt, stroomt water uit de zuilen en klatert het in de schotels. Dit werk van Jo Pessink is stoer en krachtig, zonder decoratieve tierlantijnen en past daarmee goed bij de campus. Studenten en medewerkers kozen het in de zeventiger jaren als beste ontwerp voor dit pleintje. Tegenwoordig markeert de fontein de overgang van O&O-plein naar The Gallery (een centrum voor innovatieve bedrijven).
Jo Pessink // 1979
Carré huisvest de laboratoria van Technische Natuurkunde, Chemische Technologie en elektrotechniek. Direct ertegenover ligt het knalrode Nanolab met een hightech cleanroom, één van de meest geavanceerde labs ter wereld. Het is gebouwd op 350 palen die 20 meter diep in de grond steken, zodat de laboratoriumvloer nagenoeg trillingvrij is.
Jan Hoogstad // 2010
Vanaf de hogere etages van Carré is de schildering op het laboratoriumdak in de binnenplaats goed te zien. De halve cirkels in brede kleurbanen compenseren de steriele witheid van het gebouw. Van der Ploeg heeft veel muurschilderingen in binnen- en buitenland gemaakt. Krachtige kleuren, eenvoudige vormen, strakke lijnen: Van der Ploeg staat duidelijk in de traditie van De Stijl.
Jan van de Ploeg // 2010
Veertien stalen kolommen tussen de bomenverzameling van het Pinetum. Ze lijken voor dit terrein ontworpen, maar zijn een schenking van oud-rector Draijer bij wie deze werken in de voortuin stonden. Strobos staat bekend om kunstwerken die als monumentale tekens een plek in het landschap markeren. In de beeldentuin van het Kröller-Müller is vergelijkbaar werk van zijn hand te zien.
Evert Strobos // 1988
Een tweede kunstwerk van Evert Strobos: de Trom. Een vroeg werk en uitgevoerd in polyester, een materiaal dat hij daarna nooit meer heeft gebruikt. Ook de flamboyante kleur is atypisch. Verder is het een karakteristieke Strobos. Het is een markant werk, opvallend in het landschap: monumentaal, sober, ritmisch en krachtig.
Evert Strobos // 1968
Harry van den Kroonenberg zette als rector (in de jaren '80) de deuren naar de buitenwereld open. Hij initieerde de term 'ondernemende universiteit': de UT haalde de banden met het regionale bedrijfsleven aan en ontwikkelde marktgericht onderwijs en onderzoek. Ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan van de UT werd dit bronzen borstbeeld onthuld. Het is gemaakt door zijn dochter Mohana.
Mohana van den Kronnenberg // 2011
De Horsttoren is een belangrijk oriëntatiepunt op de campus. Ook dit gebouw stamt uit de Nieuwe Zakelijkheid. Het principe van functiescheiding is in de toren duidelijk te herkennen: ondersteunende functies als liften, het noodtrappenhuis, toiletten en airco zijn in de grote betonnen schachten ondergebracht. Let ook op het golfende beton dat een fraaie schaduwwerking heeft.
Van Mourik & Du Pon / Van Mourik & Vermeulen // 1968 / 2007
Je loopt nu over een kunstwerk van Frank Sciarone.
Kijk op de grond tussen de koelvijver en de Horst: keitjes in roze, geel en grijs. Neem afstand en je ziet een groot ovaal en drie kleinere ovalen, een driehoeks- en een boogvorm. Uit perspectief getrokken, net zoals de koelvijver die zich, afhankelijk van je standpunt, als een vierkant, een cirkel of een ovaal vertoont. Frank Sciarone heeft in zijn bestrating met deze perspectivische vervorming gespeeld.
Frank Sciarone // 2010
Dit gebouw is prachtig in het landschap ingepast; de natuur kan op allerlei manieren binnendringen. Het gebouw bestaat uit 'structuren' met elk een eigen collegezaal, trappenhuis en kantoren. Door het ingenieus aaneenschakelen van deze relatief kleine structuren is een flink gebouw ontstaan dat toch knus aanvoelt. Dit is een schoolvoorbeeld van het Nederlandse Structuralisme. In 2002 is de helft van het gebouw door brand verwoest.
Leo Heijdenrijk en John Mol // 1973
Deze beelden zijn gemaakt door verschillende kunstenaars uit Tengenenge, Zimbabwe. Deze beeldhouwersgemeenschap werd in de jaren zestig opgericht door de charismatische tabaksplanter Tom Blomefield. In 1997 en 2000 was er een grote buitenexpositie van deze beelden op de campus. In dit parkje, naar een ontwerp van architect Geja Stassen, zijn de gekochte en gekregen serpentijnstenen beelden samengebracht.
Diverse kunstenaars uit Zimbabwe // 2012
In de vijver drijft een zilverkleurig kunstwerk. Een bol en tegelijkertijd een kubus: de zogenaamde Bubus. Kunstenaar Ruurd Hallema maakte een object van roestvrij staal dat er ludiek uitziet: het oogt als een opgepompt drijvend speeltje. Toch weegt het 2500 kilo.
Ruurd Hallema // 1987
Piet Blom verbouwde een boerderij op het landgoed Drienerlo tot tijdelijke mensa. Het speelse interieur met zijn niveauverschillen en vides week in alles af van de sobere en transparante interieurs van de Nieuwe Zakelijkheid. Bloms architectonische handtekening is zichtbaar in de gevel: een vierkant raam op z'n punt. Het doet denken aan de Rotterdamse kubuswoningen. Het gebouw is in 2003 door zoon Abel Blom verbouwd tot chic restaurant.
Piet Blom / Abel Blom // 1964 / 2003
De Belgische kunstenaar Fred Bellefroid ontwierp dit beeld ter gelegenheid van het afscheid van rector Frans van Vught. Langs de boulevard, bij de Bastille, staat nog een bronzen beeld van Bellefroid, De Blijvende Verwondering (1999). In tegenstelling tot de meeste andere kunstwerken op de campus zijn deze beelden figuratief van aard en zijn zij niet specifiek voor deze plekken gemaakt.
Fred Bellefroid // 2004
Van Embden maakte in de geest van de Nieuwe Zakelijkheid een gebouw dat ondubbelzinnig laat zien wat het is: een studeermachine. Techniek mocht gezien worden, zoals blijkt uit de grote witte airco-schachten die het gebouw trots accentueren. Met zijn tien verdiepingen is dit gebouw een markant oriëntatiepunt op de campus. Momenteel is hier het U-park Hotel gevestigd.
Samuel van Embden e.a. // 1967
Andrea Blum is een Amerikaanse kunstenaar die dit werk speciaal voor de UT ontwierp. Information Plaza is opgebouwd uit twee overlappende vierkanten en is bedoeld als ontmoetingsplek: bovenop zijn zitbankjes aangebracht. Het is ook een centraal informatiepunt: de lichtkrant geeft nieuws weer. Ook werd het zo gesitueerd dat het voor fietsers en voetgangers een centrale doorgangsroute vormt.
Andrea Blum // 1996
Dit gebouw werd direct 'De Bastille' gedoopt, omdat de buitenkant sterk aan de beroemde gevangenis in Parijs deed denken. Wie naar binnenstapte werd overrompeld door een zorgvuldig vormgegeven chaos. Met twaalf tussenverdiepingen, muurtjes, nisjes en trappetjes wist Blom een labyrint te creëren, waarin de ontmoeting centraal stond. In 2003 heeft Robert Winkel het tot een meer open gebouw verbouwd.
Piet Blom / Robert Winkel // 1969 / 2003
Kunstenaar, presentator, toneelschrijver, televisiemaker: Wim T. Schippers is een veelzijdig talent. Voor de campus maakte hij een kunstwerk dat een markant herkenningspunt werd: het Torentje van Drienerlo. Half verzonken ligt het in het water. Schippers heeft bewust allerlei mythes over dit kunstwerk rondgebazuind, bijvoorbeeld dat hier ooit een kerkje stond dat wegzakte in de drassige Twentse bodem. Het Torentje werd een icoon van de UT.
Wim T. Schippers // 1979
De Vrijhof is het culturele hart van de campus: voorstellingen, concerten, culturele cursussen en lezingen. Er zijn ateliers, popstudio's, een kunstuitleen en een theatercafé. Iedere maand opent een nieuwe kunstexpositie. De Vrijhof huisvest de centrale bibliotheek waar een deel van de kunstcollectie van de UT te zien is: werk uit de verzameling van Paul Citroen. De bouwstijl van de Vrijhof, met zijn afgeronde hoeken, sluit aan op die van de Bastille.
Jan Verster / Hylke Gjaltema // 1970 / 2006
Dit naambordje verwijst naar Bonita Avenue van Peter Buwalda. Deze succesvolle roman speelt zich grotendeels af op de campus van Tubantia University met rector Siem Sigerius als hoofdpersoon. Hiervoor stonden de UT en een vorige rector model; Buwalda was journalist van UT-Nieuws. Vrijhof Cultuurcentrum organiseert speciale Buwaldawandelingen langs de plekken uit het boek.
2012
Beide beelden drijven in de vijver achter de Vrijhof en zijn goed zichtbaar vanuit de studieplekken van de bibliotheek. De Jongen in het Bootje lag oorspronkelijk in het Volkspark in Enschede, maar veroorzaakte veel alarmerende telefoontjes naar 112. De Snorkelaar is in hetzelfde kleurrijke polyester uitgevoerd.
Petra Groen // 2004
Dit intieme openluchttheater is ontworpen door Piet Blom. Het maakte onderdeel uit van zijn Centrumplan (1962): een Kasbah-achtige structuur die zich uitstrekte van de Hogekamp tot aan de sintelbaan en het sportcentrum. Van dit enorme plan zijn alleen de Bastille en het openluchttheater gerealiseerd. Het theater wordt zomers gebruikt. De akoestiek is voortreffelijk: ga op de middenstip staan en klap in je handen.
Piet Blom // 1962
Let op: deze afdaling kan glad zijn.
Deze nieuwkomer op de campus kenmerkt zich door strakke gevels. Waar Herman Haan in zijn patiocomplex (zie nr. 30) een uitnodiging tot buiten- en samenzijn uitlokt, is het hier de bedoeling dat de studenten netjes binnen blijven, ieder in het eigen appartement. Op de binnenplaats bevinden zich de entrees van de kamers, een fietsenstalling en loopbruggen. Het complex wordt doorsneden door een route die in het verlengde van de voormalige boogschietbaan ligt.
Floor Arond en Arnout Gelauff // 2007
Marijke de Goey is een beeldhouwer en ontwerper, geworteld in de Nederlandse traditie van geometrische helderheid: lijnen en rechthoeken zijn de primaire vormen in haar werk. Zij ontwerpt kunst voor de openbare ruimte en maakt ook sieraden. De Tangodansers zijn gemaakt voor een ander campuspleintje, maar moesten verhuizen. Op deze plek dansen zij, in haar favoriete kleur blauw, verder.
Marijke de Goey // 1986
Dit wooncomplex bestaat uit zeventien kleine patio's en één grote met vijver. Haan wilde met dit gebouw, dat expliciet uitnodigt tot sociaal samenzijn, een hechte studentengemeenschap creëren. Inspiratie deed hij op tijdens een van zijn Afrika-expedities waarbij hij holbewoners in Zuid-Tunesië bestudeerde. Het Patio Complex gaat subtiel op in de omgeving; bij mooi weer worden de patio's een verlengstuk van de woonkamer. In 2013 werd dit Complex Rijksmonument.
Herman Haan // 1965
Dit formele gebouwtje contrasteert met het intieme patiocomplex van Herman Haan. De architectuur is hier op het individu en privacy gericht. In de jaren '60, toen mannen en vrouwen op de campus nog gescheiden woonden, heette dit door mannen bewoonde flatje de 'Hunkerbunker': het keek uit op de binnenplaats van meisjeshuisvesting Logica.
Maarten van Wensveen // 1965
In Amerika heeft elke campus een carillon. De UT kreeg dit aangeboden door een aantal gemeenten bij de opening in 1964. Het ontwerp is van Gerrit Rietveld. Hij plande een heel bezinningscentrum, maar doordat hij was overleden bleef het bij een carillon. De UT stelde geen beiaardier aan omdat men wilde dat studenten en medewerkers zouden musiceren. Dat gebeurt nog steeds, hoewel er nu ook een automatisch systeem is.
Gerrit Rietveld // 1964
Ger van Elk is sinds de jaren zestig bekend als één van de belangrijkste vertegenwoordigers van conceptuele kunst in Nederland. Dit grote, half opengedraaide visblikje is anti-kunst. Van Elk zag het als ludieke tegenhanger van de serieuze wetenschap. Vroeger lag dit werk prominent in de middenberm van de Drienerlolaan, die toen vierbaans was.
Ger van Elk // 1975
Na de vuurwerkramp in de wijk Roombeek in 2000, besloot men de oude Roombeek weer zichtbaar te laten stromen. Vanaf de wijk kronkelt de beek nu naar de campus. In 2012 legde het Waterschap Regge en Dinkel de ingenieuze onderdoorgang onder de Drienerlolaan aan. De stad en de campus zijn nu door water verbonden.
2012
Bert Meinen had ooit zijn atelier op de Campus. Bij zijn afscheidsexpo gaven studenten aan dit beeld erg mooi te vinden. In materiaal, kleur en vorm lijkt het op een verkeerssignaal en dat was ook wat Meinen inspireerde. Bij de ingang waar de meeste auto's, fietsers en voetgangers binnenkomen, staat het op een geschikte plek. Meinen gebruikt veel geometrische vormen en moderne materialen; zijn werken staan verspreid door heel Nederland.
Bert Meinen // 1975
Bekijk meer informatieDit gebouw stamt uit de periode van de Nieuwe Zakelijkheid. Het is trotse architectuur die zich door haar strakke vormen imponeert en zich weinig aantrekt van de omgeving. Aanvankelijk wilde Van Tijen dit gebouw op poten zetten, geïnspireerd door het werk van de beroemde architect Le Corbusier. In 2000 heeft het gebouw een energiezuinige glazen jasje gekregen die inspireerde tot de nieuwe naam 'Spiegel'.
Wim van Tijen // 1964 / 2000
Het Ding is eigenlijk een studentengrap. Een jaar lang bereidde een klein clubje in het geheim dit object voor en hebben het vervolgens in één dag neergezet. De gebruikte materialen zijn afgedankte telefoonpalen en voorgerekte stalen kabels. Het constructieprincipe van duw- en trekkrachten is van de Amerikaanse uitvinder Richard Buckminster Fuller. Kunstenaar Kenneth Snelson maakte een vergelijkbaar werk in het beeldenpark van Kröller-Müller.
Studenten UT // 1974
Dit gebouw is een schoolvoorbeeld van het Nederlands Structuralisme, het is een reactie op de Nieuwe Zakelijkheid. Deze architectuur is opgebouwd uit kleine knusse structuren. Kenmerkend voor dit paviljoen is de stenen schoorsteen waaromheen de vleugels uitwaaieren. Het Paviljoen was van oorsprong de personeelskantine.
Joop van Stigt // 1964
Het O&O-centrum van de UT is tamelijk compact; de gebouwen staan hier dicht op elkaar en zijn verbonden met loopbruggen. Deze stedelijke verdichting (op initiatief van masterplanner Jan Hoogstad) staat in contrast met de oorspronkelijke campusopzet: grote gebouwen in een groen parklandschap.
Lodewijk Baljon Landschapsarchitecten // 2009 / 2010
In het restaurant van de Waaier is het kunstwerk Spiegel Spiegel van Jan Merx te zien. Op een 35 meter lange muur heeft hij in potlood minutieus de tekst "C'est moi" aangebracht, een klus die hem maanden kostte. Ook kun je het woord WAAR lezen, waarbij de W een omgekeerde M is. Het is Merx' kritische commentaar op de wetenschap: de waarheid kent meerdere kanten.
Jan Merx // 1996
Als deze fontein werkt, stroomt water uit de zuilen en klatert het in de schotels. Dit werk van Jo Pessink is stoer en krachtig, zonder decoratieve tierlantijnen en past daarmee goed bij de campus. Studenten en medewerkers kozen het in de zeventiger jaren als beste ontwerp voor dit pleintje. Tegenwoordig markeert de fontein de overgang van O&O-plein naar The Gallery (een centrum voor innovatieve bedrijven).
Jo Pessink // 1979
Carré huisvest de laboratoria van Technische Natuurkunde, Chemische Technologie en elektrotechniek. Direct ertegenover ligt het knalrode Nanolab met een hightech cleanroom, één van de meest geavanceerde labs ter wereld. Het is gebouwd op 350 palen die 20 meter diep in de grond steken, zodat de laboratoriumvloer nagenoeg trillingvrij is.
Jan Hoogstad // 2010
Vanaf de hogere etages van Carré is de schildering op het laboratoriumdak in de binnenplaats goed te zien. De halve cirkels in brede kleurbanen compenseren de steriele witheid van het gebouw. Van der Ploeg heeft veel muurschilderingen in binnen- en buitenland gemaakt. Krachtige kleuren, eenvoudige vormen, strakke lijnen: Van der Ploeg staat duidelijk in de traditie van De Stijl.
Jan van de Ploeg // 2010
Veertien stalen kolommen tussen de bomenverzameling van het Pinetum. Ze lijken voor dit terrein ontworpen, maar zijn een schenking van oud-rector Draijer bij wie deze werken in de voortuin stonden. Strobos staat bekend om kunstwerken die als monumentale tekens een plek in het landschap markeren. In de beeldentuin van het Kröller-Müller is vergelijkbaar werk van zijn hand te zien.
Evert Strobos // 1988
Een tweede kunstwerk van Evert Strobos: de Trom. Een vroeg werk en uitgevoerd in polyester, een materiaal dat hij daarna nooit meer heeft gebruikt. Ook de flamboyante kleur is atypisch. Verder is het een karakteristieke Strobos. Het is een markant werk, opvallend in het landschap: monumentaal, sober, ritmisch en krachtig.
Evert Strobos // 1968
Harry van den Kroonenberg zette als rector (in de jaren '80) de deuren naar de buitenwereld open. Hij initieerde de term 'ondernemende universiteit': de UT haalde de banden met het regionale bedrijfsleven aan en ontwikkelde marktgericht onderwijs en onderzoek. Ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan van de UT werd dit bronzen borstbeeld onthuld. Het is gemaakt door zijn dochter Mohana.
Mohana van den Kronnenberg // 2011
De Horsttoren is een belangrijk oriëntatiepunt op de campus. Ook dit gebouw stamt uit de Nieuwe Zakelijkheid. Het principe van functiescheiding is in de toren duidelijk te herkennen: ondersteunende functies als liften, het noodtrappenhuis, toiletten en airco zijn in de grote betonnen schachten ondergebracht. Let ook op het golfende beton dat een fraaie schaduwwerking heeft.
Van Mourik & Du Pon / Van Mourik & Vermeulen // 1968 / 2007
Kijk op de grond tussen de koelvijver en de Horst: keitjes in roze, geel en grijs. Neem afstand en je ziet een groot ovaal en drie kleinere ovalen, een driehoeks- en een boogvorm. Uit perspectief getrokken, net zoals de koelvijver die zich, afhankelijk van je standpunt, als een vierkant, een cirkel of een ovaal vertoont. Frank Sciarone heeft in zijn bestrating met deze perspectivische vervorming gespeeld.
Frank Sciarone // 2010
Dit gebouw is prachtig in het landschap ingepast; de natuur kan op allerlei manieren binnendringen. Het gebouw bestaat uit 'structuren' met elk een eigen collegezaal, trappenhuis en kantoren. Door het ingenieus aaneenschakelen van deze relatief kleine structuren is een flink gebouw ontstaan dat toch knus aanvoelt. Dit is een schoolvoorbeeld van het Nederlandse Structuralisme. In 2002 is de helft van het gebouw door brand verwoest.
Leo Heijdenrijk en John Mol // 1973
Deze beelden zijn gemaakt door verschillende kunstenaars uit Tengenenge, Zimbabwe. Deze beeldhouwersgemeenschap werd in de jaren zestig opgericht door de charismatische tabaksplanter Tom Blomefield. In 1997 en 2000 was er een grote buitenexpositie van deze beelden op de campus. In dit parkje, naar een ontwerp van architect Geja Stassen, zijn de gekochte en gekregen serpentijnstenen beelden samengebracht.
Diverse kunstenaars uit Zimbabwe // 2012
In de vijver drijft een zilverkleurig kunstwerk. Een bol en tegelijkertijd een kubus: de zogenaamde Bubus. Kunstenaar Ruurd Hallema maakte een object van roestvrij staal dat er ludiek uitziet: het oogt als een opgepompt drijvend speeltje. Toch weegt het 2500 kilo.
Ruurd Hallema // 1987
Piet Blom verbouwde een boerderij op het landgoed Drienerlo tot tijdelijke mensa. Het speelse interieur met zijn niveauverschillen en vides week in alles af van de sobere en transparante interieurs van de Nieuwe Zakelijkheid. Bloms architectonische handtekening is zichtbaar in de gevel: een vierkant raam op z'n punt. Het doet denken aan de Rotterdamse kubuswoningen. Het gebouw is in 2003 door zoon Abel Blom verbouwd tot chic restaurant.
Piet Blom / Abel Blom // 1964 / 2003
De Belgische kunstenaar Fred Bellefroid ontwierp dit beeld ter gelegenheid van het afscheid van rector Frans van Vught. Langs de boulevard, bij de Bastille, staat nog een bronzen beeld van Bellefroid, De Blijvende Verwondering (1999). In tegenstelling tot de meeste andere kunstwerken op de campus zijn deze beelden figuratief van aard en zijn zij niet specifiek voor deze plekken gemaakt.
Fred Bellefroid // 2004
Van Embden maakte in de geest van de Nieuwe Zakelijkheid een gebouw dat ondubbelzinnig laat zien wat het is: een studeermachine. Techniek mocht gezien worden, zoals blijkt uit de grote witte airco-schachten die het gebouw trots accentueren. Met zijn tien verdiepingen is dit gebouw een markant oriëntatiepunt op de campus. Momenteel is hier het U-park Hotel gevestigd.
Samuel van Embden e.a. // 1967
Andrea Blum is een Amerikaanse kunstenaar die dit werk speciaal voor de UT ontwierp. Information Plaza is opgebouwd uit twee overlappende vierkanten en is bedoeld als ontmoetingsplek: bovenop zijn zitbankjes aangebracht. Het is ook een centraal informatiepunt: de lichtkrant geeft nieuws weer. Ook werd het zo gesitueerd dat het voor fietsers en voetgangers een centrale doorgangsroute vormt.
Andrea Blum // 1996
Dit gebouw werd direct 'De Bastille' gedoopt, omdat de buitenkant sterk aan de beroemde gevangenis in Parijs deed denken. Wie naar binnenstapte werd overrompeld door een zorgvuldig vormgegeven chaos. Met twaalf tussenverdiepingen, muurtjes, nisjes en trappetjes wist Blom een labyrint te creëren, waarin de ontmoeting centraal stond. In 2003 heeft Robert Winkel het tot een meer open gebouw verbouwd.
Piet Blom / Robert Winkel // 1969 / 2003
Kunstenaar, presentator, toneelschrijver, televisiemaker: Wim T. Schippers is een veelzijdig talent. Voor de campus maakte hij een kunstwerk dat een markant herkenningspunt werd: het Torentje van Drienerlo. Half verzonken ligt het in het water. Schippers heeft bewust allerlei mythes over dit kunstwerk rondgebazuind, bijvoorbeeld dat hier ooit een kerkje stond dat wegzakte in de drassige Twentse bodem. Het Torentje werd een icoon van de UT.
Wim T. Schippers // 1979
De Vrijhof is het culturele hart van de campus: voorstellingen, concerten, culturele cursussen en lezingen. Er zijn ateliers, popstudio's, een kunstuitleen en een theatercafé. Iedere maand opent een nieuwe kunstexpositie. De Vrijhof huisvest de centrale bibliotheek waar een deel van de kunstcollectie van de UT te zien is: werk uit de verzameling van Paul Citroen. De bouwstijl van de Vrijhof, met zijn afgeronde hoeken, sluit aan op die van de Bastille.
Jan Verster / Hylke Gjaltema // 1970 / 2006
Dit naambordje verwijst naar Bonita Avenue van Peter Buwalda. Deze succesvolle roman speelt zich grotendeels af op de campus van Tubantia University met rector Siem Sigerius als hoofdpersoon. Hiervoor stonden de UT en een vorige rector model; Buwalda was journalist van UT-Nieuws. Vrijhof Cultuurcentrum organiseert speciale Buwaldawandelingen langs de plekken uit het boek.
2012
Beide beelden drijven in de vijver achter de Vrijhof en zijn goed zichtbaar vanuit de studieplekken van de bibliotheek. De Jongen in het Bootje lag oorspronkelijk in het Volkspark in Enschede, maar veroorzaakte veel alarmerende telefoontjes naar 112. De Snorkelaar is in hetzelfde kleurrijke polyester uitgevoerd.
Petra Groen // 2004
Dit intieme openluchttheater is ontworpen door Piet Blom. Het maakte onderdeel uit van zijn Centrumplan (1962): een Kasbah-achtige structuur die zich uitstrekte van de Hogekamp tot aan de sintelbaan en het sportcentrum. Van dit enorme plan zijn alleen de Bastille en het openluchttheater gerealiseerd. Het theater wordt zomers gebruikt. De akoestiek is voortreffelijk: ga op de middenstip staan en klap in je handen.
Piet Blom // 1962
Deze nieuwkomer op de campus kenmerkt zich door strakke gevels. Waar Herman Haan in zijn patiocomplex (zie nr. 30) een uitnodiging tot buiten- en samenzijn uitlokt, is het hier de bedoeling dat de studenten netjes binnen blijven, ieder in het eigen appartement. Op de binnenplaats bevinden zich de entrees van de kamers, een fietsenstalling en loopbruggen. Het complex wordt doorsneden door een route die in het verlengde van de voormalige boogschietbaan ligt.
Floor Arond en Arnout Gelauff // 2007
Marijke de Goey is een beeldhouwer en ontwerper, geworteld in de Nederlandse traditie van geometrische helderheid: lijnen en rechthoeken zijn de primaire vormen in haar werk. Zij ontwerpt kunst voor de openbare ruimte en maakt ook sieraden. De Tangodansers zijn gemaakt voor een ander campuspleintje, maar moesten verhuizen. Op deze plek dansen zij, in haar favoriete kleur blauw, verder.
Marijke de Goey // 1986
Dit wooncomplex bestaat uit zeventien kleine patio's en één grote met vijver. Haan wilde met dit gebouw, dat expliciet uitnodigt tot sociaal samenzijn, een hechte studentengemeenschap creëren. Inspiratie deed hij op tijdens een van zijn Afrika-expedities waarbij hij holbewoners in Zuid-Tunesië bestudeerde. Het Patio Complex gaat subtiel op in de omgeving; bij mooi weer worden de patio's een verlengstuk van de woonkamer. In 2013 werd dit Complex Rijksmonument.
Herman Haan // 1965
Dit formele gebouwtje contrasteert met het intieme patiocomplex van Herman Haan. De architectuur is hier op het individu en privacy gericht. In de jaren '60, toen mannen en vrouwen op de campus nog gescheiden woonden, heette dit door mannen bewoonde flatje de 'Hunkerbunker': het keek uit op de binnenplaats van meisjeshuisvesting Logica.
Maarten van Wensveen // 1965
In Amerika heeft elke campus een carillon. De UT kreeg dit aangeboden door een aantal gemeenten bij de opening in 1964. Het ontwerp is van Gerrit Rietveld. Hij plande een heel bezinningscentrum, maar doordat hij was overleden bleef het bij een carillon. De UT stelde geen beiaardier aan omdat men wilde dat studenten en medewerkers zouden musiceren. Dat gebeurt nog steeds, hoewel er nu ook een automatisch systeem is.
Gerrit Rietveld // 1964
Ger van Elk is sinds de jaren zestig bekend als één van de belangrijkste vertegenwoordigers van conceptuele kunst in Nederland. Dit grote, half opengedraaide visblikje is anti-kunst. Van Elk zag het als ludieke tegenhanger van de serieuze wetenschap. Vroeger lag dit werk prominent in de middenberm van de Drienerlolaan, die toen vierbaans was.
Ger van Elk // 1975
Na de vuurwerkramp in de wijk Roombeek in 2000, besloot men de oude Roombeek weer zichtbaar te laten stromen. Vanaf de wijk kronkelt de beek nu naar de campus. In 2012 legde het Waterschap Regge en Dinkel de ingenieuze onderdoorgang onder de Drienerlolaan aan. De stad en de campus zijn nu door water verbonden.
2012
